„Dzień Walki z Dyskryminacją Rasową”
21 marca obchodzimy „Międzynarodowy Dzień Walki z Dyskryminacją Rasową”, warto więc wiedzieć, że dyskryminacja to: „nierówne, niczym nieuzasadnione ani nieusprawiedliwione gorsze traktowanie osoby lub grupy osób”, które stoi w sprzeczności z podstawowymi prawami człowieka ujętymi w artykule I Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka (ustanowionej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 roku w Paryżu).
(artykuł 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka)
Rezolucja ta stanowi inspirację dla wielu nowoczesnych traktatów dotyczących praw człowieka i w sposób bezpośredni wzywa do ochrony godności każdego z nas, niezależnie od jakichkolwiek różnic w tym: rasy, koloru skóry, płci, języka, religii, poglądów politycznych lub innych przekonań, narodowości, pochodzenia społecznego, majątku czy urodzenia. Myśl, że wszyscy ludzie są sobie równi znajduje odzwierciedlenie w budowanym po zakończeniu II Wojny Światowej porządku prawnym wielu państw w tym także Polski, która w art. 32 swojej Konstytucji zapewnia, że;
Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym
lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.”
Warto zwrócić uwagę, że polskie prawo w sposób szczególny ściga wynikające z dyskryminacji przestępstwa motywowane nienawiścią, które definiuje się jako: „czyny przestępcze wymierzone w ludzi i ich mienie, w wyniku których ofiara, lokal, lub inny cel przestępstwa są dobierane ze względu na ich faktyczne bądź domniemane powiązanie, związek, przynależność, członkostwo lub udzielanie wsparcia grupie wyróżnionej na podstawie charakterystycznych cech wspólnych dla jej członków, takich jak faktyczna lub domniemana rasa, narodowość lub pochodzenie etniczne, język, kolor skóry, religia, płeć, wiek, niepełnosprawność fizyczna lub psychiczna, orientacja seksualna lub inne podobne cechy.”
Przepisy Kodeksu Karnego art. 119 § 1 i 2 oraz art. 256 i 257 bezpośrednio realizują zobowiązania wynikające z podpisanej konwencji dotyczące karalności różnych form dyskryminacji.
Art. 119 Kodeksu Karnego
§ 1. Kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa określonego w § 1.
Art. 256 Kodeksu Karnego
§ 1. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 albo będące nośnikiem symboliki faszystowskiej, komunistycznej lub innej totalitarnej.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w § 2, jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej, edukacyjnej, kolekcjonerskiej lub naukowej.
§ 4. W razie skazania za przestępstwo określone w § 2 sąd orzeka przepadek przedmiotów, o których mowa w § 2, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 257 Kodeksu Karnego
Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.